Πέτρος Πελοποννήσιος

Ψάλτης και συνθέτης, ο κορυφαίος ίσως εκπρόσωπος της μεταβυζαντινής μουσικής παράδοσης. Τα βιογραφικά του είναι ελάχιστα γνωστά. Καταγόταν πάντως από τη Λακωνία κι εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1764 στην Κωνσταντινούπολη ως δομέστικος του πατριαρχικού ναού. Αργότερα έγινε λαμπαδάριος (αριστερός ψάλτης) στον ίδιο ναό και γι’ αυτό είναι επίσης γνωστός ως Πέτρος ο λαμπαδάριος. Πέθανε νέος σχετικά το 1778, θύμα μιας επιδημίας πανούκλας. Το μουσικό του έργο –εκπληκτικό σε όγκο και σε ποιότητα– συνίσταται κυρίως σε πρωτότυπες συνθέσεις, στο ύφος πάντοτε της βυζαντινής μουσικής, και σε επεξεργασίαεκκλησιαστικών μελωδιών παλαιότερων διδασκάλων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών. Ελάχιστο μέρος από τις συνθέσεις του έχει εκδοθεί. Γνωστότερο από τα έργα του είναι ένα Ειρμολόγιον, που με διασκευασμένη μουσική γραφή είναι ακόμα σε λειτουργική χρήση. Συνέθεσε ακόμα ο Π., σε ανατολίτικες μουσικές φόρμες, κοσμικά τραγούδια (του κρασιού, της αγάπης κλπ.) που έγιναν επιτυχίες στον καιρό του και τα τραγουδούσαν στην Πόλη και στα άλλα ελληνικά αστικά κέντρα της Ανατολής μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αι. Μερικά από τα τραγούδια αυτά, που αποτελούν σπάνια δείγματα της παλαιότερης μη εκκλησιαστικής και μη δημοτικής μουσικής μας παράδοσης, σώζονται ανέκδοτα σε διάφορα χειρόγραφα.